Είναι η πιο περίεργη εποχή, κάπως γλυκιά και νοσταλγική. Το σαββατοκύριακο πήγαμε στο βουνό το οποίο άρχισε και πάλι να μας τραβάει πίσω, κοντά του. Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε στην Ελλάδα και πως το καλοκαίρι θέλεις να είσαι κοντά στη θάλασσα. Και νομίζω πως είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε, κάπως διχασμένοι, να χαιρόμαστε και τα δύο. Και από το καταπράσινο καλοκαίρι, είδαμε και αισθανθήκαμε τα πρώτα σημάδια του φθινοπώρου. Ανηφορίζοντας είδαμε τις πρώτες πύρινες αποχρώσεις που άρχισαν να ντύνουν τα δέντρα. Και τότε νιώσαμε κάτι περίεργο, κάτι σαν δέος για το θαύμα της φύσης και την απίστευτη ομορφιά που απλώνεται μπροστά σου, χαρά και συγχρόνως μια γλυκιά μελαγχολία για το φως της ημέρας που σταδιακά αρχίζει να μειώνεται και το σούρουπο που έρχεται νωρίς.

Περίεργη αίσθηση.. Κάπως έτσι ένιωσα και περπατώντας μέσα στον λαχανόκηπο. Από τη μια έβλεπα τα καινούρια μας φυτά που ήδη έχουν πάρει τα πάνω τους. Όλα τα μπρόκολα και τα λάχανα και ένα σωρό άλλα λαχανικά.. Και από την άλλη, την καλοκαιρινή μας σοδειά... Σαν να άρχισε να αλλάζει το χρώμα των φύλλων αλλά να κρατά καλά! Ο καιρός στο βουνό τα βοηθάει να διατηρηθούν σαν πιο όψιμα. 

Έτσι, έχουμε ακόμη υπέροχες, αγαπημένες ντομάτες και πιπεριές, ανθίζουν ακόμη τα κολοκυθάκια, κόβουμε κάπως πιο μικρές σε μέγεθος αλλά όμορφες μελιτζάνες, μέχρι και φράουλες βρήκα και έκοψα, λίγο παραδίπλα από τις έτοιμες πια μηλιές! Αστείο δεν ακούγεται, να τρως συγχρόνως φράουλες και μήλα!

Θέλοντας να μην χάσω κανένα από αυτά τα υπέροχα δώρα του μποστανιού μας, σκαρφίζομαι καθημερινά ένα σωρό συνταγές και εξακολουθώ να δίνω γεμάτα καλάθια σε φίλες. Εξάλλου η γεύση και τα αρώματα που έχουν είναι μοναδικά. Σαν να έχουν απορροφήσει όλον τον ήλιο και τη ζέστη και είναι πεντανόστιμα. Το ξέρω όμως πως δεν θα κρατήσουν πολύ, θα κρατήσουν όσο τα λούζει ο ζεστός ήλιος αλλά οι πρώτες, έστω και ελάχιστες, παγωνιές τα βράδια θα σημάνουν το τέλος!

Στα πλαίσια, λοιπόν, του τι κάνουμε και σήμερα με το καλοκαιρινό μας καλάθι που κατέφτασε και πάλι γεμάτο, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι το κάνω αρκετά συχνά. Δεν είναι δική μου επινόηση, και δεν ξέρω και ποιανού ακριβώς είναι, αλλά βρίσκεται στην κουζίνα της μητέρας μου από τότε που με θυμάμαι. Κάποια στιγμή παρατήρησα πως τη συγκεκριμένη συνταγή δεν την έβλεπα σε άλλα σπίτια.

Έμαθα λοιπόν τότε από τη μητέρα μου πως η προέλευση της συνταγής ήταν σερβική και πως το όνομά του είναι Djuvec. Μάλιστα στη Σερβία είναι ένα πολύ συνηθισμένο πιάτο, τόσο συνηθισμένο που στα πολυκαταστήματα πωλούνταν τα συγκεκριμένα λαχανικά σε συσκευασίες ειδικά για το Djuvec! Δεν χρειάζεται να σκεφτεί κανείς πολύ για να καταλάβει πως η λέξη djuvec είναι τουρκική και πως μιλάμε για ένα γιουβέτσι! Γιουβέτσι με λαχανικά!! Μου αρέσει πολύ αυτή η multi culti κατάσταση και το μπέρδεμα που γίνεται με τις κουζίνες όταν εισβάλλουν η μία στην άλλη. Για μένα σημαίνει έμπνευση, σημαίνει πως δανείζεσαι κάτι που δεν είναι δικό σου για να του δώσεις κάτι δικό σου, κάτι από σένα!

Το πολύ εντυπωσιακό με το σημερινό μας φαγητό είναι η μεγάλη ποικιλία λαχανικών που περιέχει. Εάν το εντάξετε στο menu σας, να είστε σίγουροι πως πρόκειται για ένα πραγματικά θρεπτικό και υγιεινό πιάτο. Περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα λαχανικά του καλοκαιριού. Φασολάκια, ντομάτες, πιπεριές, κολοκυθάκια, μελιτζάνες... Και μέσα σε όλα αυτά, την όλη διαφορά την κάνει το ρύζι.

Λατρεύω αυτό το φαγητό για το μελωμένο ρύζι του που έχει τραβήξει όλους τους χυμούς των λαχανικών και είναι πεντανόστιμο. Μου κάνει και πολύ μαμαδίστικο, κυριακάτικο πιάτο που βγαίνει καυτό-καυτό από τον φούρνο. Δεν ξέρω γιατί έχω τόση αδυναμία σε αυτά τα φαγητά. Με γεμίζουν με απίστευτη θαλπωρή, αίσθηση φροντίδας και αγάπης. Είναι πράγματι τεράστια αγάπη και φροντίδα το να ετοιμάζεις φαγητό για τους αγαπημένους σου. Επίσης, θα τοποθετούσα το συγκεκριμένο φαγητό στην κατηγορία "λαδερά" γιατί τρώγεται πολύ ευχάριστα και κρύο, την επόμενη μέρα. Ίσως να είναι και πιο νόστιμο. Συνηθίζω να το συνδυάζω με κρύο γιαούρτι στο πλάι και είναι τέλειο!