H καμέλια είναι από τα αγαπημένα μου λουλούδια. Λατρεύω αυτό το πανέμορφο, το τόσο ντελικάτο, τρυφερό και απαλό λουλούδι και το θαυμάζω απεριόριστα γιατί τολμά και ανθίζει μέσα στην καρδιά του χειμώνα όταν τα περισσότερα λουλούδια κοιμούνται.

Νομίζω πως η σχέση μου με την καμέλια άρχισε στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν για καιρό έμενα κοντά στο σπίτι του παππού μου. Το σπίτι ήταν από εκείνες τις κλασικές, πανέμορφες, μονώροφες μονοκατοικίες, πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Είχε τον πιο υπέροχο κήπο. 

Επισκεπτόμουν τους παππούδες μου κυρίως τις Κυριακές για το καθιερωμένο μας μεσημεριανό γεύμα. Ακόμη θυμάμαι την υπέροχη βεράντα, πνιγμένη στα λουλούδια, τα δέντρα γύρω γύρω και τα υπέροχα αρώματά τους. Το κλίμα της Αθήνας ευνοεί πολλά δέντρα και φυτά, θυμάμαι έντονα πως έφευγα με τσάντες γεμάτες υπέροχα, μοσχομυρωδάτα λεμόνια και μανταρίνια, κάθε τέτοια εποχή.

Οι παππούδες φυσικά χαίρονταν αφάνταστα με την κάθε μου επίσκεψη. Θα έκαναν πάντα το "αγαπημένο" μου φαγητό (τους άφηνα να πιστεύουν πως το στιφάδο ήταν το αγαπημένο μου φαγητό γιατί τους άρεσε και το έκαναν συχνά). Όταν τελείωνε η επίσκεψή μου θα με φόρτωναν γενναιόδωρα με τα υπέροχα φρούτα τους, αφού βέβαια αποσπούσαν την πολυπόθητη υπόσχεση πως, ναι, και την επόμενη Κυριακή θα τρώγαμε μαζί.

Κοντά στην έξοδο του κήπου, σε ένα σημείο κάπως σκιερό (οι καμέλιες αγαπούν τη σκιά) υπήρχαν δύο μεγάλοι θάμνοι, ήταν οι καμέλιες του παππού μου. Και ήταν λευκές. Ήταν και οι μεγαλύτεροι θάμνοι καμέλιας που έχω δει ποτέ. Ήταν μοναδικό το θέαμα αυτών των τεράστιων θάμνων με τα σκουροπράσινα, γυαλιστερά φύλλα να στολίζονται με μεγάλα, πανέμορφα, ολόλευκα λουλούδια. Κάθε φορά που έφευγα, ο παππούς μου θα με ξεπροβόδιζε στην πόρτα του κήπου και θα μου έκοβε 2-3 λουλούδια της λευκής του καμέλιας.

Όπως είναι φυσικό, αγάπησα για πάντα τη λευκή καμέλια. Δε θα μπορούσε να λείπει και από τον δικό μου κήπο. Πάντα όμως έψαχνα για τις λευκές ποικιλίες που ήταν και οι πιο σπάνιες αλλά και οι πιο ευαίσθητες. Εκτός από τις λευκές, βρήκα και μια ροζ με καταπληκτικό απαλό χρώμα που τη λάτρεψα. Είναι η καμέλια στις φωτογραφίες.

Οι καμέλιές μου άνθισαν, είναι η εποχή τους. Είναι μια τόσο ευχάριστη όαση μέσα στον χειμώνα και στα winter-Covid blues μου. Βγαίνω έξω στο κρύο καθημερινά για να θαυμάσω, να χαϊδέψω τα υπέροχα άνθη τους αλλά και να τα φωτογραφίσω, σαν να θέλω να τα κρατήσω για πάντα.

Κάνω σήμερα ένα κέικ βανίλιας με αλεσμένα φουντούκια, απλό, από αυτά που κάνουμε όλοι συνεχώς. Θέλω όμως να το κάνω όμορφο, όσο πιο όμορφο γίνεται και να το φωτογραφίσω μαζί με τη ροζ καμέλιά μου.