Νιώθω σαν να φτιάχνω τις ντουλάπες μου. Σαν να μαζεύω τα καλοκαιρινά μου ρούχα για να κάνω χώρο για τα χειμερινά. Είναι μια διαδικασία πολύ συνηθισμένη κατά τις αλλάγες των εποχών. Μόνο που αυτό τώρα συμβαίνει στην κουζίνα μου. Μαγειρεύω ασταμάτητα τα απομεινάρια του καλοκαιριού, για όσο μου προσφέρονται απλόχερα, για να κάνω χώρο στα φρέσκα φθινοπωρινά φρούτα και λαχανικά, στις καινούργιες seasonal συνταγές.

Και ακριβώς όπως συμβαίνει με τις ντουλάπες, -μα πόσο τέλειο παράδειγμα έχω βρει- έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τη μαγειρική στην κουζίνα μου. Για όσο καιρό έχεις τα μισά σου ρούχα καλοκαιρινά και τα μισά χειμερινά επικρατεί ένα χάος. Μόνο όταν ξεκαθαρίσει η κατάσταση, έρθει ξεκάθαρα ο χειμώνας και μαζέψεις και τα τελευταία αμάνικα μπλουζάκια, τότε επιτέλους έρχεται η τάξη και ησυχάζεις. Αυτό ακριβώς περιγράφει την κουζίνα μου αυτή την εποχή, ένα μπάχαλο!

Ζω καθημερινά ταλαντευόμενη ανάμεσα στις καλοκαιρινές μου ντομάτες, στις φθινοπωρινές κολοκύθες, τα ολόφρεσκα καταπράσινα μπρόκολα, μήλα, παντζάρια, λωτούς, κάτι όψιμες αλλά πεντανόστιμες φράουλες, δαμάσκηνα... Είπα δαμάσκηνα και συνειδητοποίησα πως είναι τα τελευταία πριν εξαφανιστούν από τον φετινό χάρτη. Κάτι πρέπει να γίνει.

Τα δαμάσκηνα πρέπει να είναι τα φρούτα που έχω φάει περισσότερο στη ζωή μου, αν και μετά από ένα τεστ δυσανεξίας που έκανα κάποια στιγμή για κάτι αλλεργίες έμαθα πως είμαι λέει αλλεργική στα δαμάσκηνα! Εδώ χωράνε πολλές emoji φατσούλες να κλαίνε με δάκρυα. Μετά από τόσα δαμάσκηνα! Δεν έδωσα και μεγάλη βαρύτητα στις εξετάσεις και συνεχίζω αμέριμνα να τρώω τα αγαπημένα μου φρουτάκια. Το ένστικτό μου λέει πως σίγουρα δεν ευθύνονται αυτά για τη χρόνια επιπεφυκίτιδα που με ταλαιπωρεί.

Σίγουρα ήταν το φρούτο της παιδικής μου ηλικίας. Ο παππούς μου είχε πολλές δαμασκηνιές στον οπωρώνα του. Θυμάμαι πως υπήρχαν ποικιλίες και χρώματα που δεν έχω ξαναδεί. Ήξερα το κάθε δέντρο χωριστά, πότε ανθίζει, πότε είναι έτοιμα τα φρούτα του. Σκαρφάλωνα σαν το κατσίκι για να μαζέψω το τελειότερο δαμάσκηνο αν και πολλές φορές ήταν αρκετό να καθίσω κάτω από το δέντρο και σαν σωστή καρπίστρια να περιμένω να φάω από αυτά που θα έπεφταν, ώριμα πια.

Προφανώς και μου άρεσαν πολύ, όπως όλα τα φρούτα. Δεν ξέρω και κάποιο που να μην το τρώω. Έτσι, κάθε χρόνο στην εποχή τους έχουν την τιμητική τους. Ένας λόγος παραπάνω που είναι και δικά μας δέντρα. Έχεις περισσότερη εκτίμηση για αυτά όταν τα βλέπεις να μεγαλώνουν, να ζορίζονται, να παράγουν τους καρπούς τους χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια, να επηρεάζονται από χειμώνες και ζέστες..

Όπως καταλάβατε στο βουνό έχουμε αρκετές δαμασκηνιές. Την αρχή την κάνουν κάθε χρόνο αρχές καλοκαιριού οι βανίλιες, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου αλλά αντικειμενικά και τα πιο νόστιμα. Και αργότερα ακολουθούν τα πιο όψιμα που διαρκούν μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου. Ευτυχώς, διατηρούνται και για κάποιο διάστημα στο ψυγείο και έτσι φτάνουν να τα τρώμε μέχρι σήμερα.

Μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ τα δαμάσκηνα στη μαγειρική. Η γλυκόξινη γεύση τους ταιριάζει απίστευτα σε πολλά ψητά μου, ακόμη και στη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα ή στο χοιρινό. Και φυσικά δεν παραλείπω να φτιάξω μαρμελάδα, οπωσδήποτε, και μάλιστα αρκετά βαζάκια γιατί είναι από τις πιο αγαπημένες όλων. Συνοδεύει τα χειμωνιάτικα πρωινά μας και νοστιμίζει τα γιαουρτάκια μας.

Το σημερινό μου κέικ δεν έχει ταίρι. Είναι μοναδικό. Καταρχάς είναι και τάρτα και κέικ. Για την ακρίβεια είναι ένα κέικ που ψήνεται μέσα σε μία τάρτα. Συνήθως το κάνω με μήλα και είναι πρώτη φορά που θα πρωταγωνιστήσει το δαμάσκηνο σε αυτή τη συνταγή. Και πιστεύω απόλυτα πως του ταιριάζει καλύτερα. Η γλυκόξινη γεύση του δένει μοναδικά με την αμυγδαλένια, πλούσια, crispy ζύμη. Είναι αλήθεια τόσο νόστιμο που γίνεται εθιστικό και δύσκολα του αντιστέκεσαι!