Η 25η Μαρτίου, η μέρα του Ευαγγελισμού, παραδοσιακά ανήκει διατροφικά στον τηγανητό παστό μπακαλιάρο. Ένα πιάτο ευρέως γνωστό και ως Fish & Chips! O συγκεκριμένος μπακαλιάρος τρώγεται κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου ανά τον κόσμο και μόνο στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένος με την 25η Μαρτίου! Αυτός ήταν κι ένας μεγάλος μου προβληματισμός για χρόνια. Και όχι μόνο δικός μου. Έχω επανειλημμένως ακούσει φίλους να αναρωτιούνται με παράπονο. Γιατί? Γιατί αυτές τις πεντανόστιμες, λαχταριστές, κρατσανιστές μπουκιές τις τρώμε μόνο μία φορά τον χρόνο (οι περισσότεροι)?

Σκέφτομαι λίγο πιο σωστά διατροφικά και μου απαντώ, ευτυχώς! Ζούμε σε έναν υπέροχο τόπο με τα πιο φρέσκα και κυρίως με τα πιο νόστιμα ψάρια (και το πιστεύω ακράδαντα αυτό), θα ήταν κρίμα να τρώμε τόσο συχνά κάτι που έχει συντηρηθεί, παστό, τηγανητό και να μην καταναλώνουμε τα φρέσκα μας ψάρια τόσο όμορφα ψημένα και μαγειρεμένα σύμφωνα με τα πρότυπα της μεσογειακής μας παράδοσης. Υγιεινές, ελαφριές συνταγές έτσι όπως πραγματικά μόνο στην Ελλάδα τρώμε. Σκέφτομαι πως ό,που και αν ταξιδέψω -και πάντα αναζητώ μέρη με ωραίο φαγητό- πιάνω τον εαυτό μου να μην έχω μεγάλες προσδοκίες από τα πιάτα με ψάρι. Σχεδόν πάντα απογοητεύομαι και πιστεύω πως η αιτία είναι ότι στην Ελλάδα τρώμε εξαιρετικό ψάρι! Έτσι, για τα δικά μας δεδομένα ο παστός, τηγανητός μπακαλιάρος αποτελεί σαφέστατα junk food!

Γιατί μπακαλιάρος, γιατί παστός και γιατί τη συγκεκριμένη μέρα? Στη γιορτή της Παναγίας και προς τιμήν της επιτρέπεται εν μέσω της μεγάλης νηστείας μία εξαίρεση και ένα γεύμα με ψάρι. Ο παστός μπακαλιάρος προφανώς και έχει να κάνει με το πόσο δύσκολο ήταν κάποτε να βρεθεί φρέσκο ψάρι σε ορεινά μέρη τη συγκεκριμένη μέρα. Το παστό ψάρι ήταν πολύ πιο εύκολο να συντηρηθεί και να αγοραστεί ακόμα και στα μπακάλικα. Φυσικά και το θέμα κόστους ήταν πολύ σημαντικό καθώς ο παστός μπακαλιάρος ήταν πολύ πιο οικονομικός. Αντιθέτως όσο κατεβαίνουμε στα νησιά, όπου υπήρχε μεγάλη αφθονία σε φρέσκο ψάρι, το έθιμο του παστού ψαριού ατονεί και το συναντάμε σπανιότερα. 

Στο δικό μας σπίτι το έθιμο του παστού μπακαλιάρου τηρείται με μεγάλη ευλάβεια και είναι πολύ αγαπητό σε φίλους. Έτσι, το τραπέζι για την ημέρα αυτή είναι πάντα fully booked. Ο μπακαλιάρος μας θεωρείται σπουδαίο πιάτο. Για να είμαι ειλικρινής, η συνταγή που κάνω είναι της μητέρας μου και τα εύσημα εδώ ανήκουν σε εκείνη. Την έχω πλησιάσει αρκετά, κάνω ακριβώς την ίδια συνταγή, την ακολουθώ πιστά αλλά πάντα νομίζω πως ο δικός της μπακαλιάρος είναι πιο νόστιμος. 

Το "μυστικό" του πιάτου της ήταν πάντα στην προετοιμασία και στις μικροσκοπικές τραγανές μπουκίτσες του! Κάτι σαν λουκουμάδες. Είναι τόσο μικροί, νόστιμοι και crunchy που καταλήγουμε να έχουμε φάει από καμιά εικοσαριά ο καθένας! Ένα άλλο "μυστικό" για την ημέρα είναι πως φροντίζουμε να έχουμε μόνο μπακαλιαράκια και σαλάτες χωρίς άλλα περιττά πράγματα στο τραπέζι μας για να απολαύσουμε αυτή τη νόστιμη λιχουδιά που μαγειρεύουμε τόσο σπάνια.

Το συγκεκριμένο ψάρι συνοδεύεται παραδοσιακά με μία spread αλοιφή σκορδαλιάς. Η κυρία αυτή έχει ή φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς. Εγώ ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Όχι όμως πως θα μας λείψει η βουτιά. Οι δικοί μας λουκουμάδες βουτάνε πάντα στην ταραμοσαλάτα! Καταλαβαίνετε!!

Θυμηθείτε να αγοράσετε μπακαλιάρο εγκαίρως ώστε να έχετε τον χρόνο να τον ξαλμυρίσετε. Προσωπικά μου χρειάζονται περίπου 3 μέρες. Τίποτα από τη διαδικασία δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο, όλα είναι θέμα προγραμματισμού.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως πρόκειται για κάτι πάρα πολύ νόστιμο, όπως εξάλλου και κάθε junk food που σέβεται τον εαυτό του. Αν και αυτό είναι κάπως φορτωμένο με αρκετό αλάτι, λάδι αλλά και τη διαδικασία του τηγανίσματος, για μία-δύο μέρες τον χρόνο μπορούμε να το απολαύσουμε χωρίς τύψεις, είναι και παραδοσιακό must άλλωστε!