Επόμενη στάση στο νησί της Τήνου ήταν το εστιατόριο Μαραθιά το οποίο βρίσκεται στην ομώνυμη παραλία της Μαραθιάς. Εκεί μας υποδέχτηκαν δύο πανέμορφα σκυλάκια, η Μαραθιά και η Σβούρα, που πρέπει να ζουν μία πολύ όμορφη ζωή.. Μπορούσες να το δεις από την ηρεμία στα μάτια τους και από το πώς κινούνταν στον χώρο.. Κανένα άγχος που ήσουν στο σπίτι τους.

Στην είσοδο του εστιατορίου βρήκαμε τον Ευριπίδη που ομολογώ πως τον θυμάμαι από μικρή στο παλιό See You του Sani στη Χαλκιδική να φέρεται πάντα με μία σπάνια ευγένεια στον παππού μου. Από τότε έχω παρακολουθήσει τη σπουδαία πορεία του στον χώρο των εστιατορίων, μία πορεία που περιλαμβάνει διάφορες στάσεις, από την Αθήνα, όπου υπήρξε διευθυντής εστιατορίου με αστέρι Michelin, μέχρι τη Μαραθιά στην Τήνο, ένα μέρος με απίστευτες πρώτες ύλες και ένα location μοναδικό.. Νομίζω πως καταλαβαίνω τον λόγο που ήρθε εδώ.

Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που μας υποδέχτηκε ένα οικείο πρόσωπο και μας έδωσε τη δυνατότητα να μαγειρέψουμε με την ομάδα της Μαραθιάς για το μπλογκ. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι head σεφ στη Μαραθιά υπάρχει και είναι και γνωστός -και πολύ υπομονετικός θα πρόσθετα εγώ- απλώς μετά από δική του παράκληση θα ήθελε να εμφανίζεται σαν μέρος της ομάδας του αντί να μιλάμε για εκείνον μεμονωμένα.. Η ομάδα της Μαραθιάς λοιπόν, από εδώ και πέρα!

Τέλος, σε αυτό το mini introduction θα ήθελα να σας γνωρίσω και τον κύριο Μαρίνο Σουράνη, ιδιοκτήτη του εστιατορίου Μαραθιά καθώς και του ξενοδοχείου που βρίσκεται ακριβώς από πάνω, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και ελπίζουμε σε πολλές κουβέντες και συζητήσεις μαζί του στο μέλλον! Άλλο ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση, και τελειώνω με το μπλα μπλα, είναι ότι όλοι οι σερβιτόροι ήταν γνώριμες φυσιογνωμίες από πέρσι, πράγμα που μου αρέσει πολύ και θεωρώ πως στα νησιά είναι πολύ δύσκολο πράγμα, οπότε συγχαρητήρια και για αυτό κύριε Μαρίνο!

Ας μαγειρέψουμε επιτέλους! “Τι θα φτιάξουμε?” ρωτάμε τον Ευριπίδη... “Άγριες αγκινάρες”, μας λέει εκείνος!

Από την κουζίνα βγαίνει ο σεφ με τη βοηθό του και στήνουμε ένα τραπέζι όπου αρχίζουν να καθαρίζουν τις άγριες αγκινάρες έχοντας δίπλα τους ένα μπολ με νερό και λεμόνι για να τις βάλουν μέσα και να μη μαυρίσουν. Η άγρια αγκινάρα τσιμπάει αρκετά οπότε θέλει λίγη προσοχή αλλά είναι από τα πιο όμορφα λουλούδια που υπάρχουν. Αυτή πρέπει να ήταν και η σκέψη για το στήσιμο αυτού του πιάτου το οποίο είναι πραγματικά εξαιρετικό. Αυτό που μου αρέσει είναι το πώς από κάτι άγριο και αγκαθωτό έχουμε σαν τελικό αποτέλεσμα κάτι τόσο τρυφερό και εύθραυστο, ένα λουλούδι αγκινάρας που ένας μάγειρας άνοιξε με ευλάβεια φύλλο-φύλλο χρησιμοποιώντας ένα τσιμπιδάκι και ύστερα το έβαλε σε ένα μαύρο πιάτο για να το αναδείξει. Η αποθέωση του υλικού και ο σεβασμός για τον κόπο.

Μέσα στο εστιατόριο το μάτι μου έπεσε σε ένα ψυγείο ωρίμανσης ψαριών.. Ενθουσιασμένη πάω να πλησιάσω και αμέσως ο Ευριπίδης με κατατοπίζει λέγοντάς μου ότι είναι το πρώτο που έχει έρθει στην Ελλάδα και ότι αυτή τη στιγμή κάνουν δοκιμές με λιπαρά ψάρια τα οποία ωριμάζουν γύρω στις 20 μέρες έτσι ώστε να αναδείξουν τη γεύση τους στο εκατό τοις εκατό. Αυτό το πιάτο δυστυχώς δεν το δοκίμασα καθώς περνάει ακόμη τα πειραματικά του στάδια αλλά σίγουρα θα τα καταφέρω στην επόμενή μου επίσκεψη. 

Αφού τελείωσε αυτή η υπέροχη μαγειρική διαδικασία και φωτογραφίσαμε το όμορφό μας πιάτο, ήρθε η ώρα να καθίσουμε και να απολαύσουμε το δείπνο μας μπροστά στη θάλασσα. Το τοπίο ήταν υπέροχο και η ώρα μοναδική. Δεν ήθελα να βγάλω καμία άλλη φωτογραφία, ήθελα απλώς να καθίσω  και να απολαύσω τη στιγμή. Έφαγα μία πεντανόστιμη ψαρόσουπα με σκορπίνα μεταξύ πολλών άλλων και δοκίμασα Τ-ΟΙΝΟΣ Μαυροτράγανο του 2016 (σε αναμονή του 2017 που έτυχε να δοκιμάσω σε μία έκθεση ποτών στη Μύκονο πριν από περίπου ένα μήνα και μου άρεσε πάρα πολύ). Το εξαιρετικό σε γεύση και παρουσίαση γεύμα μας ολοκλήρωσε μία Πάβλοβα με φράουλες και το αγαπημένο μου τσουρέκι παγωτό το οποίο σε ξαφνιάζει γιατί τρως κάτι κρύο και σε ρευστή μορφή ενώ το έχεις συνηθίσει ζεστό και αφράτο, κι αυτό, ίσως κάπως συνειρμικά, με έκανε να νιώσω μια ζεστασιά, κι ας ήταν παγωτό.