Η Μεγάλη Εβδομάδα είχε ανέκαθεν μια απίστευτη δύναμη να γεννά συναισθήματα, σκέψεις... Τουλάχιστον σε μένα, από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Κάτι σοβαρό μου συνέβαινε, κάτι με συνέπαιρνε. Από τότε που μικρή ακόμη, ακολουθούσα τη γιαγιά μου στην εκκλησία και κρεμόμουν από τη φούστα της χωρίς να πολυκαταλαβαίνω μέχρι και σήμερα, οι μέρες αυτές έχουν μια μεγάλη επίδραση, μια δύναμη, κάτι το τόσο έντονο, καθοριστικό. Μια θλίψη μα και χαρά συνάμα.

Είναι αυτή η εβδομάδα που θέλω περισσότερο από ποτέ να βρεθώ κοντά σε αυτό που πιστεύω, να σωπάσω, να ακούσω, να συναισθανθώ, να προσευχηθώ... Να δω την ελπίδα μέσα από το φως του κεριού, να βρεθώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, να τους πω για την αγάπη που τους έχω, να ζητήσω συγγνώμη... Να πάρω ελπίδα και να γεμίσω φως την ψυχή μου.

Είναι και μέρες ανοιξιάτικες, λίγο κρύες και λίγο ζεστές. Τα συννεφάκια και οι βροχούλες παίζουν κρυφτό με τις ακτίνες του ήλιου. Μια χαρά και μια θλίψη σκαμπανεβάζουν τη διάθεση... Έτσι όπως ακριβώς είναι και η Μεγάλη Εβδομάδα. 

Είναι μέρες που σου έρχονται μνήμες από όλα τα Πάσχα, παιδικές εικόνες, αρώματα, σκηνές από στιγμές μοναδικές, γεύσεις, έθιμα, κόκκινα αυγά, τσουρέκια, λαμπάδες, ένα καινούργιο φορεματάκι και άσπρα παπούτσια από τη νονά, και Ανάσταση... Μεγάλα τραπέζια με όλη την οικογένεια, μια ατέλειωτη χαρά και γιορτή!

Φέτος το Πάσχα δε θυμίζει τίποτα από αυτά. Είναι διαφορετικό, σιωπηλό και μοναχικό. Περίεργο. Ένα παιδί μου είπε χθες πως θα είνα βαρετό! Φέτος που θα ζήσουμε το Πάσχα τόσο διαφορετικά, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ίσως εκτιμήσουμε αρκετά "δεδομένα", "σιγουράκια". Την αγκαλιά, το φιλί, το γέλιο, τη χαρά να είμαστε όλοι μαζί, το χάδι... Θα θελήσουμε να πάρουμε πίσω και να διαφυλάξουμε αυτό που μας ανήκει, την κανονικότητά μας, τη ρουτίνα μας! Ποιος το φανταζόταν πως έχει τόση αξία κάτι που ως τώρα μας φαινόταν ώρες ώρες βαρετό!

Τι κι αν το Πάσχα φέτος είναι σιωπηλό, περίεργο, τι κι αν δοκιμαζόμαστε. Τι κι αν οι εκκλησίες θα μείνουν ερμητικά κλειστές, τι κι αν οι καμπάνες δε θα ηχήσουν ούτε πένθιμα αλλά ούτε χαρμόσυνα για να μας δώσουν το Άγιο Φως! Τι κι αν οι πιο αγαπημένοι μας θα είναι φέτος μακριά μας, τι κι αν στρωθούν τραπέζια μόνο για δύο ή για τέσσερις! Για μια φορά δεν πειράζει. Ας κρατήσουμε όσους και ό,τι αγαπάμε, ό,τι μας λείπει σφιχτά μέσα στην καρδιά μας, ας τους αγκαλιάσουμε με τη σκέψη μας και ας προσευχηθούμε. Ας πούμε ένα μπράβο σε όλους μας που είμαστε τόσο δυνατοί, που τα καταφέρνουμε σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο, τόσο διαφορετικό, τόσο δύσκολο.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο γλυκό καταλληλότερο για την περίσταση από ένα λαχταριστό τιραμισού με φράουλες, μια συνταγή που έχω μοιραστεί μαζί σας ξανά στο παρελθόν αλλά οι γιορτινές μέρες είναι πάντα μια καλή ευκαιρία να την ξαναθυμηθούμε!

Καλό Πάσχα! Με υγεία!